Αναρτήσεις

Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Ένα απλό γαϊδούρι σαν και μένα

  Ίσως ποτέ δεν έτυχε να σας συμβεί  αυτό.  Να είστε σαν και μένα ένα απλό γαϊδούρι και να θέλετε να γράψετε και άρθρο. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή.    Ένα τετράποδο πλήρως εξημερωμένο από το 4000 π. Χ. Αποκομμένο από την αγέλη μου, ναι,  καλά διαβάσατε από την αγέλη μου,  για να εξυπηρετώ εσάς.   Κανείς δεν με ρώτησε αν μου άρεσε η μοναχική ζωή.  Αν ήθελα ν’ αφήσω τη μάνα μου πίσω. Ευτυχώς όμως κάνω εύκολα φίλους, κατσίκες, κότες, πρόβατα. Για τον άνθρωπο δεν μπορώ να πω  με σιγουριά,  εξαρτάται από την συμπεριφορά του.  Πότε  – πότε δίνω καμιά κλωτσιά  με τα πισινά μου πόδια,  γιατί ίσως, πρέπει να δείξω κι εγώ το ταμπεραμέντο μου.   Ναι, δίνω καμιά κλωτσιά με όση δύναμη έχω και δεν ντρέπομαι  γι’ αυτό.   Ίσως γιατί το μυοσκελετικό μου  σύστημα χρειαζόταν τέσσερα χρόνια για ν’ αναπτυχθεί σωστά,   αλλά μου είχαν ήδη φορέσει το σαμάρι  και μ’ έβαλαν από νωρίς στα βάσανα.  Πώς λέμε παράνομη εργασία ανηλίκων; Κάτι τέτοιο. Ίσως πάλι γιατί, αντί τις ελεύθερες  ώρες μου να τρέχω ελεύθερο,  ν

Εκείνος κι εγώ

Εικόνα
 Εκείνος κι εγώ, δεν ξεχωρίζαμε αν ήμασταν δύο ή ένας. Τόσο πολύ φωλιάζαμε  ο ένας μέσα στον άλλο, σαν κορμί με ρούχο που εφαρμόζει τέλεια πάνω, παίρνοντας απολύτως το σχήμα και τις γραμμές του. Τόσο πολύ μοιάζαμε, ανυπεράσπιστοι κι οι δύο, λαβωμένοι από έρωτα βαρύ,  που αγκαλιαζόμασταν σφιχτά για να μην αιμορραγούμε. Κλείναμε το τραύμα με φιλιά, το απολυμαίναμε με όνειρα για την επόμενη μέρα που θα μας έβρισκε ακόμη μαζί, τρωτούς κι ερωτευμένους. Εκείνος κι εγώ, μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, χωρίς φθόγγους και φωνή. Είχαμε την λάμψη μες τα μάτια,  είχαμε ένα χαμόγελο πλατύ, χέρια πρόθυμα και στόμα. Δεν χρειαζόμασταν τις λέξεις. Είχαμε καρδιά που αφουγκραζόταν κι ερμήνευε την ησυχία. Τόσο πολύ μοιάζαμε, που το εγώ είχε εκμηδενιστεί απ' το εσύ. Μια σκέψη, μια επιθυμία, μια ευχή μάς όριζε να ζήσουμε και να μην χάσουμε ούτε στιγμή. Βουτούσαμε στην χαρά και στην μελαγχολία, ντυνόμασταν όλες τις διαθέσεις της αγάπης χωρίς κόπο,  όπως οι στρατιώτες που υπακούνε σε διαταγές την ώρα της μάχης

Ανθολόγιο 1

Εικόνα
 

Έμαθα τόσα από τις πτώσεις μου

Εικόνα
https://youtu.be/rNfkxTxT81s  

Το ωραιότερο δώρο για τις γιορτές… να έχεις χρόνο

Εικόνα
https://enallaktikidrasi.com/2018/12/wraiotero-doro-giortes-einai-exeis-xrono/ Να έχεις άλλη μια μέρα την ευκαιρία να τα πας καλύτερα εκεί που χωλαίνεις.  Να έχεις την τύχη να δεις τον ήλιο κατάματα γι’ άλλη μία φορά.  Να έχεις χρόνο ν`αγναντέψεις τον ορίζοντα και να γεμίσεις τους πνεύμονές σου με οξυγόνο.  Ν’ αφουγκραστείς τη φύση και τους ήχους της. Να νιώσεις μέρος του θείου σχεδίου, του Όλου. Μόνο ευγνωμοσύνη έχω, χρόνε, για σένα.  Θέλω να μου δίνεσαι κι ας πέφτω στις τρικλοποδιές της ζωής.  Θέλω να σε έχω για να μπορώ να στέκομαι πάλι στα πόδια μου οπλισμένη με νέα αποφασιστικότητα. Δεν με απασχολεί το άγγιγμά σου, που αφήνει ίχνη βαθιά στην επιδερμίδα μου.  Περισσότερο με νοιάζουν οι ρυτίδες της ψυχής μου.  Ακόμη όμως κι αυτές, μόνο εσύ μπορείς να τις απαλύνεις με την σοφία που χαρίζεις στο πέρασμά σου. Διότι είσαι σπουδαίος δάσκαλος.  Αυστηρός μεν, αλλά πάνσοφος.  Ξεκαθαρίζεις τα τοπία εκεί όπου η ανθρώπινη όραση αποδυναμώνεται από την ομίχλη των σ

Μην αφήνεις τον άνθρωπό σου χωρίς καληνύχτα

Εικόνα
http://www.loveletters.gr/%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%82-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%BC/ Μια λέξη μπορεί να σηκώσει το βάρος όλου του κόσμου. Να σβήσει τις ρυτίδες από το μέτωπο και να κάνει το μαξιλάρι σου πουπουλένιο. Μια λέξη που θα γεμίσει το κενό, θα καλύψει την απόσταση και θα σπάσει το φράγμα της σιωπής. Είναι το θηκάρι που μέσα του η λάμ α του χωρισμού αφοπλίζεται. Είναι το χάδι στ΄ ανακατωμένα μαλλιά μετά από νύχτες ξαγρύπνιας. Είναι ένα ζευγάρι φτερά που σε απομακρύνει εγκαίρως από τον λάκκο με τα φίδια, τις υποψίες και τις ανασφάλειες. Μια λέξη κι όλα μοιάζουν διαφ ο ρετικά, πιο ξάστερα. Τα όνειρα πασπαλίζονται, τότε, μ’ ελπίδα και χρωματιστά προβάλλουν στην οθόνη του μυαλού. Ο ύπνος γίνεται φίλος και τα σεντόνια μεταξένια. Τ’ άστρα χαμηλώνουν και φωτίζουν κάθε γωνίτσα της καρδιάς,  διώχνοντας όλες τις σκιές. Έχει τόση δύν

Πάρε μια γομολάστιχα και σβήσε

Εικόνα
Σβήσε όλα όσα ξέρεις για μένα. Όλα εκείνα που γινόμουν, όταν μ’ έσφιγγες στην αγκαλιά σου. Όλα όσα σε άφησα να δεις.   Την παράδοση και την τρυφερότητα Την επιθυμία και τη διεκδίκηση Την υποταγή και την αφοσίωση.   Ρίξε τα όλα στο λευκό της λήθης σκεύος, σπονδή στου έρωτα την λατρεία  και πες πως δεν με γνώρισες ποτέ.     Σβήσε απ’ το κρεβάτι σου τα ίχνη μου,  τα δακτυλικά μου αποτυπώματα απ’ το κορμί σου, το κραγιόν απ’ τα φιλιά μου στα χείλη σου.   Τις ανάσες που μου έκοβε το άρωμά σου, τη χαρά μου που έπαιζε σαν παιδί στο δρόμο κάθε που επέστρεφες απ’ την δουλειά, την θαλπωρή που σε τύλιγα τις αδύναμες σου ώρες.   Διέγραψέ τα όλα και πες πως δεν τα έζησες ποτέ.     Σβήσε κάθε μου λέξη που σε γονάτισε, κάθε σ’ αγαπώ που άφησα λάφυρο στα πόδια σου, κάθε υπόσχεση που υπερασπίστηκα  στα χρόνια της απελπισίας.   Όλα. Πάρε βαθιά ανάσα και σβήσε τις ελπίδες που έμειναν αναμμένες, τις πεποιθήσεις που σου γέννησαν οι επιστροφές